Είμαστε φυλακισμένοι στις μεγαλουπόλεις
Είμαστε φυλακισμένοι στις καθημερινότητες
Στις συνήθειες
Στους εαυτούς μας τους ίδιους
Και ο ουρανός μοιάζει με βράχο
Βράχο βαρύ πάνω στα στήθη μας
Και όλο σπρώχνουμε για μιαν ανάσα
Με βία και λαχτάρα
Για τα λίγα που μας απέμειναν
Τη λήθη και το θάνατο
Ή την αθάνατη ελευθερία
Σου έλεγα να μην τα παρατήσεις ποτέ
Μα κάθε τόσο τα παράταγα
Από κούραση
Και κάθε φορά ήταν χειρότερα
Και η απελπισία μου μεγάλωνε
Και το αδιέξοδο μαζί
Έτσι λοιπόν ο δρόμος που σου έλεγα
Προς την ελευθερία εκείνος
Κατέστει μονόδρομος
Διαφυγή ζωοφόρος μοναδική
Και τώρα θα πρέπει να τον διαβούμε
Μαζί
Αφού τα πάντα είναι κλουβιά
Και τα μυαλά μας κλεισμένα και δαύτα μέσα σε κουτιά
Τσιμεντένια
Γυάλινα
Σκουριασμένα κονσερβοκούτια
Κι ο βράχος που σου έλεγα
Με μια μεγάλη έκρηξη
Θα γίνει πάλι Ουρανός
Αστέρια
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου