Λίγα - πολλά λόγια σχετικά με την κυκλοφορία της κασέτας νο.1
Έχω μια μποέμ διάθεση σήμερα, καθόλου σοβαροφανή ή κουλτουριάρικη όπως θα την έλεγε κάποιος αιθεροβάμων προφανώς, ονειροπαρμένος φιλομαθής αναγνώστης, ο οποίος θα προσδοκούσε κάποια ποιότητα στα γραφόμενα μου ως δημιουργού - καλλιτέχνη και κάπως έτσι θα παρουσιάσω την πρώτη μου κασέτα - σιντί, με κόνξα και με τσαχπινιά.
Θα θέσω λοιπόν τα θέματα που θα απασχολήσουν το άρθρο - παρουσίαση, κάπως χύμα και χαοτικά:
Γιατί "κασέτα" αφού κυκλοφορεί διαδικτυακά και σε σιντί; Να, εγώ όταν ξεκίνησα έτσι ξεκίνησα, με κασέτα. Το σιντί το βγάλανε, το ανακάλυψαν αργότερα και οι δάσκαλοί μου με είχαν μάθει με κασέτα. Και πρώτος από αυτούς ο Άσιμος, ένας από τους κυριότερους πνευματικούς μου καθοδηγητές, που ήταν και φίλος της μάνας μου και του πατέρα μου και μπαινοβγαίναμε στα σπίτια και από αυτόν είχα δει πως γίνεται η "δουλειά", πως λειτουργεί που ήθελε να είναι από τότε και πάντα ανεξάρτητος και ελεύθερος και έβγαζε μόνος του τις κασέτες του και τις πουλούσε και με αυτόν έπαιξα και πρώτη φορά μουσική στο δρόμο, παιδάκι μαζί και με άλλα παιδάκια φίλων της παρέας και την κόρη του την Κυριακούλα τη Λίλιαν που είχαμε και την ίδια ηλικία και παίξαμε τα κάλαντα σε μια δική του εκδοχή την οποία μπορείτε να ακούσετε πατώντας κατευθείαν ΕΔΩ ΑΚΟΥΣΕΤΗΝΑ. Και δεύτερος δάσκαλος μα περισσότερο ιστορικός της ροκ μουσικής και πρακτικός, ο καλύτερος ροκ κιθαρίστας της Ελλάδας για μένα, παρά πνευματικός, αφού μου έμαθε τότε όλη την μορφολογία, τη γεωγραφία, την αισθητική και τα χαρακτηριστικά - διαφορές των ήχων, να ηχογραφώ στο τετρακάναλο το κασετόφωνο και πως να προγραμματίζω τα ντραμς και επίσης το κυριότερο ήταν δάσκαλός μου στην κιθάρα, σύντροφος της μητέρας μου και ζούσαμε και για πολλά χρόνια στο ίδιο σπίτι, οπότε ήταν φυσικό ακόλουθο να διδαχτώ σε διαφορετικούς τομείς από αυτόν τον υπέροχα παράξενο άνθρωπο και ευαίσθητο καλλιτέχνη. Αναφέρομαι στον Θεολόγο το Στρατηγό εδώ. Γι αυτό λοιπόν κι εγώ επιμένω να βγάλω κι άλλες κασέτες. Και ξέρεις ποια είναι η πλάκα; Θα κυκλοφορήσει όντος και σε κασέτες και όποιοι είναι τυχεροί και χρησιμοποιούν ακόμα το μέσο, είμαι σίγουρος ότι θα ανταμειφθούν με το παραπάνω. Γι αυτούς το κάνω άλλωστε, για μένα και γι αυτούς και για τους άλλους τους καινούριους που δεν ξέρουν, μήπως και τους βάλω στο τριπάκι και μάθουν, γιατί δεν ξέρουν τι χάνουν και είναι κρίμα, αδικία, θηλιά στο λαιμό της αντεργκράουντ μουσικής σκηνής.
Ένας ακόμα λόγος που θέλω κασέτα, είναι ότι αυτή είναι η πρώτη προσωπική μου δουλειά με ελληνικό στίχο που κυκλοφορεί και φέρει το δικό μου όνομα και όχι το όνομα κάποιας μπάντας για την οποία έγραψα τη μουσική και τους στίχους ή απλά συμμετείχα. Πρόκειται λοιπόν για την πρώτη μου προσωπική εργασία, εγκαινιάζοντας λίγο - πολύ το δικό μου στιλ μουσικής που θα ακολουθήσω για την επόμενη προσεχή δημιουργική μου περίοδο και πολύ σύντομα θα είμαι σε θέση να σας ανακοινώσω την έκδοση του πρώτου μου δίσκου σε βινύλιο.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να περάσουμε στο περιεχόμενο της κασέτας:
Τα εξώφυλλα αυτά τα έφτιαξα μόνο για την ηλεκτρονική - ψηφιακή κυκλοφορία και είναι κατά τα κριτήρια μου αρκετά χαμηλού αισθητικού επιπέδου, αλλά για κάποιο λόγο που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει, βιαζόμουν και την έκανα την τσαπατσουλιά - χρεώστε με κύριε δικαστά, οπότε τα κρατάω κι ας είναι ψιλομάπα.
Θα ανταμειφθείτε όμως και με το παραπάνω, όσες και όσοι προμυθευτείτε την κασέτα ή το σιντί, γιατί σε κάθε δέκα κομμάτια τα εξώφυλλα θα είναι μοναδικά και φτιαγμένα στο χέρι και δεν θα κυκλοφορήσουν ποτέ παραπάνω από δέκα κομμάτια με το ίδιο εξώφυλλο.
Αυτό, για παράδειγμα, είναι το εξώφυλλο από τις πρώτες δέκα κασέτες οι οποίες ήδη κυκλοφορούν:
Τα κομμάτια της κασέτας είναι τα περισσότερα καινούρια και κάποια, παλαιότερα και αποφάσισα να τα κυκλοφορήσω με το περίπου εξής σκεπτικό, σε μια στιγμή πνευματικής κατάνυξης, ύστερα από παγανιστικού τύπου προτροπή - εισαγωγικό τελετουργικό στη σκέψη:
Με ένα τσιγάρο στο χέρι, στο καταπράσινο πάρκο στο Λουτράκι, μια μπύρα και μια κλασσική κιθάρα παρά πόδας, σκεφτόμουν τα σιντί και παλαιότερα τις κασέτες που έχω κυκλοφορήσει με διάφορες μπάντες μου, από Dellirium Fuzz, Varate Violintzides μέχρι Romeo was a Jerk, το σιντί με τους Dark Vein και πολλές και διάφορες άλλες κασέτες στο παρελθόν, αλλά ποτέ, καμία, ούτε μία κασέτα ή σιντί ή οτιδήποτε με τα ελληνόφωνα ροκ, γκάραζ πανκ, "έντεχνα" (ο όρος "έντεχνα" με κάνει και ξερνάω) φολκ, πειραματικά και νταρκ τραγούδια μου.
Τα έβαλα κάτω λοιπόν σιγά - σιγά και ανακάλυψα ότι έχω πάρα πολλά ελληνόφωνα τραγούδια μου ακυκλοφόρητα, χώρια τα καινούρια ελληνόφωνα που έχω γράψει τα τελευταία τέσσερα χρόνια που ζω στη Λειψία, που κάποια από αυτά βέβαια έχω δημοσιεύσει στο ίντερνετ σε διάφορα κοινωνικά δίκτυα, αλλά όχι συγκεντρωμένα και σε μορφή άλμπουμ, για να μπορεί να τα αποκτήσει ο ακροατής και να τα ακούσει σε διαφορετικά μέσα, από αυτοκίνητα μέχρι μπαρ και συγκεντρώσεις σε σπίτια, βουνά, λαγκάδια και κάτω από το βυθό της θάλασσας που η αγάπη μου, η αγάπη μου κοιμάται.
Το υλικό που συγκέντρωσα από ελληνόφωνα τραγούδια μου είναι πάνω από 50 άρτια, ολοκληρωμένα μουσικά και στιχουργικά και φυσικά δε σταματάω να δημιουργώ προς αυτή την κατεύθυνση.
Επέλεξα λοιπόν ενδεικτικά 17 από αυτά, σαν μια πρώτη έκδοση αυτού του συγκεκριμένου μουσικού στιλ που αντιπροσωπεύουν.
Η παραγωγή είναι μηδενική, με ότι μέσα διαθέτω και τα έφτιαξα όλα μόνος μου, έπαιξα όλα τα όργανα, προγραμμάτισα τα ντραμς, έκανα και την ηχογράφηση και την μίξη, σε λίνουξ στο σπίτι. Συνεργάτες έχω πολύ λίγους, όσον αφορά τα ελληνόφωνα τραγούδια στη Γερμανία (λογικό), γιατί δεν έχω λεφτά να τους πληρώσω για να τους "κλείσω", εφόσον αυτή η μουσική είναι αδύνατον να πουλήσει στη Γερμανία. Μόνο από τα λάιβ μπορώ να τους πληρώνω και αυτό το κάνω σπαθί μερτικό. Όσα βγάζουμε με τους μουσικούς μου, στη μέση, αλλά αυτά γίνονται με τις αγγλόφωνες μπάντες που έχουμε.
Αφίξεις!
Επίσης σε αυτή την κασέτα, σε ορισμένα κομμάτια μπάσο παίζει ο παλιός φίλος μου και συνεργάτης, Γιώργος Ταμπούκος, ο οποίος ήρθε στην Λειψία αποκλειστικά για να δημιουργήσουμε και να δουλέψουμε μαζί, αφού παίζαμε μαζί και στο παρελθόν και είχαμε βγάλει και ένα CD με τους Dark Vein και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μουσικά άψογα και ως φυσικό και λογικό επόμενο, είχε ξεμείνει στην Ελλάδα από δουλειά και οι μόνες επιλογές που του είχαν μείνει ήτανε η αυτοκτονία ή το σκυλάδικο (επίσης αυτοκτονία).
Και έτσι λοιπόν βρεθήκαμε κάπου εδώ:
"Δουλεύουμε" την πρώτη μπάντα που δημιούργησα όταν πήγα στη Γερμανία και βγάλαμε και το CD, τους "Romeo was a Jerk", για τους οποίους είχα γράψει τη μουσική και τους στίχους, μα μόλις βγάλαμε το CD, ο μπασίστας αποδείχθηκε ότι δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει επαγγελματικούς ρυθμούς περιοδείας και διάδωσης του δίσκου, λόγο ψυχολογικών προβλημάτων και του αλκοόλ, οπότε και τον σχολάσαμε και αποφασίσαμε να φέρουμε το Γιώργο ο οποίος ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να μάθει τα κομμάτια τσακ - μπαμ, όπως και έγινε, αλλά όταν ήρθε ο Γιώργος, μετά από λίγο καιρό χτύπησε η πόρτα και ήρθε ο ντράμερ να μας ανακοινώσει ότι φεύγει από τη μπάντα και από όλες τις μπάντες και ότι αλλάζει ζωή, γιατί τον χώρισε η πιτσιρίκα του. Ήρθε στο σπίτι μου με κομμένα μαλλιά και έκλεγε σαν παιδάκι 43 χρονών άνθρωπος για την 20χρονη, που νόμιζε ότι τον είχε αγαπήσει και ότι είχε βρει τη γυναίκα της ζωής του. Και δεν πίστευα στα μάτια μου ότι υπάρχουν στον κόσμο τέτοια κορόιδα... Και όμως, ακόμα από τη Λειψία δεν έφυγε, ούτε ζωή άλλαξε, απλά έκανε ξεκαθάρισμα και απ ότι φάνηκε το ξεκαθάρισμα είχε μέσα και υπολογισμούς με φράγκα και η δική μου μπάντα δεν πλήρωνε καλά απ ότι φαίνεται... και επίσης η πιτσιρίκα τον άφησε όταν κατάλαβε ότι ο "ροκ σταρ" δεν είχε φράγκα, απ ότι φαίνεται...
Κάτι συμπτώσεις αυτή η ζωή!
Και αυτοί οι δύο τύποι μου κατέστρεψαν τη μπάντα και δύο ολόκληρα χρόνια σκληρής δουλειάς και αφραγκίας στα κρύα της Γερμανίας. Και όλα αυτά και άλλα πολλά για να ζω στην ίδια γειτονιά με τις κόρες μου (θα έσκαγα αν δεν το λεγα).
Αλλά εμείς δεν το βάλαμε κάτω, γιατί έτσι και αλλιώς εξακολουθούσαμε να ζούμε τη φυσική μας κατάσταση, τη μουσική δηλαδή, να φτιάχνουμε κομμάτια και να ψαχνόμαστε προς όλες τις μουσικές κατευθύνσεις, με σκοπό να βρούμε τη φάση μας και έτσι γεννήθηκαν οι "Second Youth" , με τη συμβολή της Ντάνι στην ηλεκτροκλασσική κιθάρα, τα φωνητικά, τους στίχους και τις μελωδικές της ιδέες, αφού καταλάβαμε ότι έχουμε πολλά κοινά ακούσματα τελικά και ότι επίσης δένουμε δυναμικά μουσικά, με μια κατά κάποιον τρόπο ιδιαίτερα ελκυστική διαφορετικότητα.
Παράλληλα κάνουμε και εμφανίσεις ως δύο ή τρίο, σε μικρά μπαράκια και άλλα μέρη, παίζοντας διασκευές από alternative rock, post punk, dark wave, indie, garage, αλλά και πιο ελαφρά σετ με classic rock πάρα πολύ blues που εδώ στη Γερμανία το λατρεύουν, για να κάνουμε και κάποια μεροκάματα που πιστέψτε με, τα έχουμε μεγάλη ανάγκη.
Επίσης σχηματίσαμε και μια world multicultural μπάντα τους "MediterranEast" αλλά περισσότερο για εμπορικούς λόγους, να βγάλουμε κανένα μεγάλο φεστιβάλ που πληρώνουν καλά, αφού έτσι και αλλιώς ήμαστε εντελώς αντίθετοι στο New Age χιπισμό, τον εσωτερικισμό και όλη την δήθεν και χίπστερ εναλλακτικούρα, αιρέσεις, παραθρησκευτικές ομάδες που και καλά μας "ψήνουν" και μας τα κάνουν "να" περί ελευθερίας και ειρήνης και καμία σχέση με ελευθερία ειρήνη δεν έχουν όλες αυτές οι επικίνδυνες μεταμφιεσμένες σε "ειρηνικές θετικής ενέργειας αχτίδες" που πασάρουν οι ανά τον κόσμο γιάπηδες, τραπεζίτες, Σαουδάραβες πρίγκιπες, Αμερικάνοι νεοφιλελεύθεροι, σιωνιστές Εβραίοι, στη νεολαία μας κάνοντας το μυαλό της πουρέ μέσα από όλο αυτό το μεταμοντέρνο νεοταξικό πανηγύρι που οδηγεί στον πλήρη αποπροσανατολισμό, την αποχαύνωση και την απάθεια, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς και τον κόσμο. Έτσι δημιουργούνται πειθήνιοι πολίτες σκλάβοι, που έχουν την ψευδαίσθηση ότι ζουν ελεύθεροι, κλείνοντας τα μάτια τους σε όλα αυτά τα κακά, τα "αναπόφευκτα" δεινά που συμβαίνουν γύρο τους και για τα οποία δε μπορούνε να κάνουν τίποτα και ας είναι και αυτοί συνένοχοι διά της απάθειας και της αποστροφής τους. Οπότε για ένα - δυο το πολύ φεστιβάλ μας βλέπω να παίζουμε σε τέτοια φάση, να μπαλώσουμε τίποτα λογαριασμούς και χρωστούμενα και άσε τους χίπηδες να χαίρονται ότι θα αλλάξουνε τον κόσμο με αγκαλιές και λουλούδια, ενώ τα λουλούδια τους τα πουλάνε νεκροθάφτες.
'Ετσι λοιπόν κάπου εδώ ανοίγει ένα νέο μουσικό κεφάλαιο, επικεντρώνοντας σε δικά μου κομμάτια ελληνόφωνα, με κεντρικό άξονα το ελληνικό ροκ, περιτριγυρισμένο από όλα τα ακούσματα και τις εμπειρίες, μουσικές και όχι, που κουβαλάω στην πλάτη μου σε αυτή την αλλοπρόσαλλη και επεισοδιακή διαδρομή της ζωής μου.
Έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας και από εδώ και πέρα σε βινύλιο, αφού το σιντί ποτέ δεν το γούσταρα αλλά δεν έχει και καμία αξία. Τα πικάπ επιστρέφουν σε όλη την Αμερική και την Ευρώπη και ο κόσμος επέστρεψε ξανά στη μαγεία του αναλογικού!
Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Κατερίνα Δήμα, που μου παραχώρησε τους στίχους "ζωή στα κάτεργα της μέρας" και την Μαρία Κατσοπούλου για το "Λίβελλος κατά της ανθρωπότητας". Και επίσης το Γιώργο Ταμπούκο που παίζει μπάσο στα κομμάτια 03, 05, 12
Αφιερώνω αυτό το άλμπουμ στις κόρες μου Γαία και Μαρία, στον πατέρα μου που έχασα πολύ πρόσφατα, στην σύντροφο και αγαπημένη μου Ντάνι και σε όλες τις φίλες, φίλους, συντρόφισσες, συντρόφους, συγγενείς και "συγγενείς", αδέρφια και ξαδέρφια, όσους με στήριξαν και με στηρίζουν όλο αυτό τον καιρό και θα ήθελα να αναφερθώ ιδιαίτερα στο κομμάτι της μουσικής και να ευχαριστήσω όλες και όλους τους διαδικτυακούς φίλους και φίλες, για την υποστήριξη ηθική κυρίως και μάλιστα κάποιες - κάποιους που παρήγγειλαν και αγόρασαν κάποια από τα σιντί μου. Ξέρετε, για εμάς τους ανεξάρτητους καλλιτέχνες ήσαστε πολύ πολύτιμοι οι ακροατές μας. Γιατί εμείς δεν έχουμε σπόνσορες και δεν συνεργαζόμαστε με εταιρίες, γιατί θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι να δημιουργούμε και να παρουσιάζουμε το έργο μας ατόφιο, αληθινό, χωρίς λογοκρισία, γιατί αυτός είναι ο στόχος της τέχνης, να μαθαίνει στον κόσμο την αλήθεια, να τον ψυχαγωγεί, να τον κάνει καλύτερο. Και αυτό για να το πετύχουμε, πρέπει να είμαστε ελεύθεροι και όχι να εκτελούμε διαταγές και να πραγματώνουμε γραμμές και κατευθύνσεις.
Κατεβάστε λοιπόν την κασέτα δωρεάν από ΕΔΩ!
Μόνο μέσο προώθησής μας λοιπόν είναι τα κοινωνικά δίκτυα και τα ιντερνετικά ραδιόφωνα, γι αυτό είσαστε κι εσείς τόσο σημαντικοί για μας, όσο δε φαντάζεστε. Είναι πολύ σημαντική η αναδημοσίευση ενός τραγουδιού μας ή μιας εκδήλωσης, είναι ο τρόπος προώθησής μας και για αυτό σας ευχαριστούμε όσο δεν παίρνει, γιατί αν μη τι άλλο, μας βοηθάτε να βγάλουμε τίμια το ψωμί μας!
Αφιερωμένο στους δασκάλους μου, Θεολόγο Στρατηγό, Βασίλη Πιερακέα, Τόλη Μπακόπουλο και τη δασκάλα μου στο πιάνο στο ωδείο Σκαλκώτα, την κυρία Σφυκοπούλου.
Καλή σας ακρόαση και ραντεβού ζωντανά!
Έχω μια μποέμ διάθεση σήμερα, καθόλου σοβαροφανή ή κουλτουριάρικη όπως θα την έλεγε κάποιος αιθεροβάμων προφανώς, ονειροπαρμένος φιλομαθής αναγνώστης, ο οποίος θα προσδοκούσε κάποια ποιότητα στα γραφόμενα μου ως δημιουργού - καλλιτέχνη και κάπως έτσι θα παρουσιάσω την πρώτη μου κασέτα - σιντί, με κόνξα και με τσαχπινιά.
Θα θέσω λοιπόν τα θέματα που θα απασχολήσουν το άρθρο - παρουσίαση, κάπως χύμα και χαοτικά:
Γιατί "κασέτα" αφού κυκλοφορεί διαδικτυακά και σε σιντί; Να, εγώ όταν ξεκίνησα έτσι ξεκίνησα, με κασέτα. Το σιντί το βγάλανε, το ανακάλυψαν αργότερα και οι δάσκαλοί μου με είχαν μάθει με κασέτα. Και πρώτος από αυτούς ο Άσιμος, ένας από τους κυριότερους πνευματικούς μου καθοδηγητές, που ήταν και φίλος της μάνας μου και του πατέρα μου και μπαινοβγαίναμε στα σπίτια και από αυτόν είχα δει πως γίνεται η "δουλειά", πως λειτουργεί που ήθελε να είναι από τότε και πάντα ανεξάρτητος και ελεύθερος και έβγαζε μόνος του τις κασέτες του και τις πουλούσε και με αυτόν έπαιξα και πρώτη φορά μουσική στο δρόμο, παιδάκι μαζί και με άλλα παιδάκια φίλων της παρέας και την κόρη του την Κυριακούλα τη Λίλιαν που είχαμε και την ίδια ηλικία και παίξαμε τα κάλαντα σε μια δική του εκδοχή την οποία μπορείτε να ακούσετε πατώντας κατευθείαν ΕΔΩ ΑΚΟΥΣΕΤΗΝΑ. Και δεύτερος δάσκαλος μα περισσότερο ιστορικός της ροκ μουσικής και πρακτικός, ο καλύτερος ροκ κιθαρίστας της Ελλάδας για μένα, παρά πνευματικός, αφού μου έμαθε τότε όλη την μορφολογία, τη γεωγραφία, την αισθητική και τα χαρακτηριστικά - διαφορές των ήχων, να ηχογραφώ στο τετρακάναλο το κασετόφωνο και πως να προγραμματίζω τα ντραμς και επίσης το κυριότερο ήταν δάσκαλός μου στην κιθάρα, σύντροφος της μητέρας μου και ζούσαμε και για πολλά χρόνια στο ίδιο σπίτι, οπότε ήταν φυσικό ακόλουθο να διδαχτώ σε διαφορετικούς τομείς από αυτόν τον υπέροχα παράξενο άνθρωπο και ευαίσθητο καλλιτέχνη. Αναφέρομαι στον Θεολόγο το Στρατηγό εδώ. Γι αυτό λοιπόν κι εγώ επιμένω να βγάλω κι άλλες κασέτες. Και ξέρεις ποια είναι η πλάκα; Θα κυκλοφορήσει όντος και σε κασέτες και όποιοι είναι τυχεροί και χρησιμοποιούν ακόμα το μέσο, είμαι σίγουρος ότι θα ανταμειφθούν με το παραπάνω. Γι αυτούς το κάνω άλλωστε, για μένα και γι αυτούς και για τους άλλους τους καινούριους που δεν ξέρουν, μήπως και τους βάλω στο τριπάκι και μάθουν, γιατί δεν ξέρουν τι χάνουν και είναι κρίμα, αδικία, θηλιά στο λαιμό της αντεργκράουντ μουσικής σκηνής.
Ένας ακόμα λόγος που θέλω κασέτα, είναι ότι αυτή είναι η πρώτη προσωπική μου δουλειά με ελληνικό στίχο που κυκλοφορεί και φέρει το δικό μου όνομα και όχι το όνομα κάποιας μπάντας για την οποία έγραψα τη μουσική και τους στίχους ή απλά συμμετείχα. Πρόκειται λοιπόν για την πρώτη μου προσωπική εργασία, εγκαινιάζοντας λίγο - πολύ το δικό μου στιλ μουσικής που θα ακολουθήσω για την επόμενη προσεχή δημιουργική μου περίοδο και πολύ σύντομα θα είμαι σε θέση να σας ανακοινώσω την έκδοση του πρώτου μου δίσκου σε βινύλιο.
Με μεγάλη τιμή χαρά, ψυχική γαλήνη κι ευχαρίστηση, βρίσκομαι επί τέλους στην ευχάριστη θέση να σας προσφέρω κάποια από τα ελληνόφωνα τραγούδια μου, έχοντας γνώση ότι η παραγωγή είναι πολύ χαμηλή και η ποιότητα όχι δα και αυτή που θα ήθελα, αλλά καμιά φορά δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο ο ήχος, αλλά αυτό που έχεις να πεις, το πως το λες και πάνω απ όλα η ψυχή!
Η μουσική είναι ψυχή και πρέπει πάνω απ όλα να είναι αυθεντική. Η ποιότητα της παραγωγής εξαρτάται πάντα από χρήματα.
Ε λοιπόν εμείς χρήματα δεν έχουμε αλλά έχουμε ψυχή και τρέλα και έμπνευση και πάρα πολλά πράγματα να επικοινωνήσουμε, και να πούμε, να μάθουμε στον κόσμο.
Ας δώσουμε το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο, να πολεμήσουμε, να πολεμάμε καθημερινά και ασταμάτητα γι αυτόν και πάνω απ όλα να πολεμάμε καθημερινά και ασταμάτητα να γινόμαστε καλύτεροι, γιατί ένα μικρό κομματάκι του κόσμου ήμαστε κι εμείς κι από εμάς θα πρέπει να ξεκινήσουμε να αλλάξουμε, να προχωρήσουμε μπροστά και να συμπαρασύρομαι κι άλλους, ώσπου να γίνουμε εκατομμύρια σε όλο αυτό τον άδικο κόσμο και να τον αλλάξουμε μια για πάντα, να παραδώσουμε στα παιδιά μας ότι μπορέσαμε να περισώσουμε απ αυτή τη γη.
Τα εξώφυλλα αυτά τα έφτιαξα μόνο για την ηλεκτρονική - ψηφιακή κυκλοφορία και είναι κατά τα κριτήρια μου αρκετά χαμηλού αισθητικού επιπέδου, αλλά για κάποιο λόγο που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει, βιαζόμουν και την έκανα την τσαπατσουλιά - χρεώστε με κύριε δικαστά, οπότε τα κρατάω κι ας είναι ψιλομάπα.
Θα ανταμειφθείτε όμως και με το παραπάνω, όσες και όσοι προμυθευτείτε την κασέτα ή το σιντί, γιατί σε κάθε δέκα κομμάτια τα εξώφυλλα θα είναι μοναδικά και φτιαγμένα στο χέρι και δεν θα κυκλοφορήσουν ποτέ παραπάνω από δέκα κομμάτια με το ίδιο εξώφυλλο.
Αυτό, για παράδειγμα, είναι το εξώφυλλο από τις πρώτες δέκα κασέτες οι οποίες ήδη κυκλοφορούν:
Τα κομμάτια της κασέτας είναι τα περισσότερα καινούρια και κάποια, παλαιότερα και αποφάσισα να τα κυκλοφορήσω με το περίπου εξής σκεπτικό, σε μια στιγμή πνευματικής κατάνυξης, ύστερα από παγανιστικού τύπου προτροπή - εισαγωγικό τελετουργικό στη σκέψη:
Με ένα τσιγάρο στο χέρι, στο καταπράσινο πάρκο στο Λουτράκι, μια μπύρα και μια κλασσική κιθάρα παρά πόδας, σκεφτόμουν τα σιντί και παλαιότερα τις κασέτες που έχω κυκλοφορήσει με διάφορες μπάντες μου, από Dellirium Fuzz, Varate Violintzides μέχρι Romeo was a Jerk, το σιντί με τους Dark Vein και πολλές και διάφορες άλλες κασέτες στο παρελθόν, αλλά ποτέ, καμία, ούτε μία κασέτα ή σιντί ή οτιδήποτε με τα ελληνόφωνα ροκ, γκάραζ πανκ, "έντεχνα" (ο όρος "έντεχνα" με κάνει και ξερνάω) φολκ, πειραματικά και νταρκ τραγούδια μου.
Τα έβαλα κάτω λοιπόν σιγά - σιγά και ανακάλυψα ότι έχω πάρα πολλά ελληνόφωνα τραγούδια μου ακυκλοφόρητα, χώρια τα καινούρια ελληνόφωνα που έχω γράψει τα τελευταία τέσσερα χρόνια που ζω στη Λειψία, που κάποια από αυτά βέβαια έχω δημοσιεύσει στο ίντερνετ σε διάφορα κοινωνικά δίκτυα, αλλά όχι συγκεντρωμένα και σε μορφή άλμπουμ, για να μπορεί να τα αποκτήσει ο ακροατής και να τα ακούσει σε διαφορετικά μέσα, από αυτοκίνητα μέχρι μπαρ και συγκεντρώσεις σε σπίτια, βουνά, λαγκάδια και κάτω από το βυθό της θάλασσας που η αγάπη μου, η αγάπη μου κοιμάται.
Το υλικό που συγκέντρωσα από ελληνόφωνα τραγούδια μου είναι πάνω από 50 άρτια, ολοκληρωμένα μουσικά και στιχουργικά και φυσικά δε σταματάω να δημιουργώ προς αυτή την κατεύθυνση.
Επέλεξα λοιπόν ενδεικτικά 17 από αυτά, σαν μια πρώτη έκδοση αυτού του συγκεκριμένου μουσικού στιλ που αντιπροσωπεύουν.
Η παραγωγή είναι μηδενική, με ότι μέσα διαθέτω και τα έφτιαξα όλα μόνος μου, έπαιξα όλα τα όργανα, προγραμμάτισα τα ντραμς, έκανα και την ηχογράφηση και την μίξη, σε λίνουξ στο σπίτι. Συνεργάτες έχω πολύ λίγους, όσον αφορά τα ελληνόφωνα τραγούδια στη Γερμανία (λογικό), γιατί δεν έχω λεφτά να τους πληρώσω για να τους "κλείσω", εφόσον αυτή η μουσική είναι αδύνατον να πουλήσει στη Γερμανία. Μόνο από τα λάιβ μπορώ να τους πληρώνω και αυτό το κάνω σπαθί μερτικό. Όσα βγάζουμε με τους μουσικούς μου, στη μέση, αλλά αυτά γίνονται με τις αγγλόφωνες μπάντες που έχουμε.
Αφίξεις!
Επίσης σε αυτή την κασέτα, σε ορισμένα κομμάτια μπάσο παίζει ο παλιός φίλος μου και συνεργάτης, Γιώργος Ταμπούκος, ο οποίος ήρθε στην Λειψία αποκλειστικά για να δημιουργήσουμε και να δουλέψουμε μαζί, αφού παίζαμε μαζί και στο παρελθόν και είχαμε βγάλει και ένα CD με τους Dark Vein και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μουσικά άψογα και ως φυσικό και λογικό επόμενο, είχε ξεμείνει στην Ελλάδα από δουλειά και οι μόνες επιλογές που του είχαν μείνει ήτανε η αυτοκτονία ή το σκυλάδικο (επίσης αυτοκτονία).
Και έτσι λοιπόν βρεθήκαμε κάπου εδώ:
"Δουλεύουμε" την πρώτη μπάντα που δημιούργησα όταν πήγα στη Γερμανία και βγάλαμε και το CD, τους "Romeo was a Jerk", για τους οποίους είχα γράψει τη μουσική και τους στίχους, μα μόλις βγάλαμε το CD, ο μπασίστας αποδείχθηκε ότι δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει επαγγελματικούς ρυθμούς περιοδείας και διάδωσης του δίσκου, λόγο ψυχολογικών προβλημάτων και του αλκοόλ, οπότε και τον σχολάσαμε και αποφασίσαμε να φέρουμε το Γιώργο ο οποίος ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να μάθει τα κομμάτια τσακ - μπαμ, όπως και έγινε, αλλά όταν ήρθε ο Γιώργος, μετά από λίγο καιρό χτύπησε η πόρτα και ήρθε ο ντράμερ να μας ανακοινώσει ότι φεύγει από τη μπάντα και από όλες τις μπάντες και ότι αλλάζει ζωή, γιατί τον χώρισε η πιτσιρίκα του. Ήρθε στο σπίτι μου με κομμένα μαλλιά και έκλεγε σαν παιδάκι 43 χρονών άνθρωπος για την 20χρονη, που νόμιζε ότι τον είχε αγαπήσει και ότι είχε βρει τη γυναίκα της ζωής του. Και δεν πίστευα στα μάτια μου ότι υπάρχουν στον κόσμο τέτοια κορόιδα... Και όμως, ακόμα από τη Λειψία δεν έφυγε, ούτε ζωή άλλαξε, απλά έκανε ξεκαθάρισμα και απ ότι φάνηκε το ξεκαθάρισμα είχε μέσα και υπολογισμούς με φράγκα και η δική μου μπάντα δεν πλήρωνε καλά απ ότι φαίνεται... και επίσης η πιτσιρίκα τον άφησε όταν κατάλαβε ότι ο "ροκ σταρ" δεν είχε φράγκα, απ ότι φαίνεται...
Κάτι συμπτώσεις αυτή η ζωή!
Και αυτοί οι δύο τύποι μου κατέστρεψαν τη μπάντα και δύο ολόκληρα χρόνια σκληρής δουλειάς και αφραγκίας στα κρύα της Γερμανίας. Και όλα αυτά και άλλα πολλά για να ζω στην ίδια γειτονιά με τις κόρες μου (θα έσκαγα αν δεν το λεγα).
Αλλά εμείς δεν το βάλαμε κάτω, γιατί έτσι και αλλιώς εξακολουθούσαμε να ζούμε τη φυσική μας κατάσταση, τη μουσική δηλαδή, να φτιάχνουμε κομμάτια και να ψαχνόμαστε προς όλες τις μουσικές κατευθύνσεις, με σκοπό να βρούμε τη φάση μας και έτσι γεννήθηκαν οι "Second Youth" , με τη συμβολή της Ντάνι στην ηλεκτροκλασσική κιθάρα, τα φωνητικά, τους στίχους και τις μελωδικές της ιδέες, αφού καταλάβαμε ότι έχουμε πολλά κοινά ακούσματα τελικά και ότι επίσης δένουμε δυναμικά μουσικά, με μια κατά κάποιον τρόπο ιδιαίτερα ελκυστική διαφορετικότητα.
Παράλληλα κάνουμε και εμφανίσεις ως δύο ή τρίο, σε μικρά μπαράκια και άλλα μέρη, παίζοντας διασκευές από alternative rock, post punk, dark wave, indie, garage, αλλά και πιο ελαφρά σετ με classic rock πάρα πολύ blues που εδώ στη Γερμανία το λατρεύουν, για να κάνουμε και κάποια μεροκάματα που πιστέψτε με, τα έχουμε μεγάλη ανάγκη.
Επίσης σχηματίσαμε και μια world multicultural μπάντα τους "MediterranEast" αλλά περισσότερο για εμπορικούς λόγους, να βγάλουμε κανένα μεγάλο φεστιβάλ που πληρώνουν καλά, αφού έτσι και αλλιώς ήμαστε εντελώς αντίθετοι στο New Age χιπισμό, τον εσωτερικισμό και όλη την δήθεν και χίπστερ εναλλακτικούρα, αιρέσεις, παραθρησκευτικές ομάδες που και καλά μας "ψήνουν" και μας τα κάνουν "να" περί ελευθερίας και ειρήνης και καμία σχέση με ελευθερία ειρήνη δεν έχουν όλες αυτές οι επικίνδυνες μεταμφιεσμένες σε "ειρηνικές θετικής ενέργειας αχτίδες" που πασάρουν οι ανά τον κόσμο γιάπηδες, τραπεζίτες, Σαουδάραβες πρίγκιπες, Αμερικάνοι νεοφιλελεύθεροι, σιωνιστές Εβραίοι, στη νεολαία μας κάνοντας το μυαλό της πουρέ μέσα από όλο αυτό το μεταμοντέρνο νεοταξικό πανηγύρι που οδηγεί στον πλήρη αποπροσανατολισμό, την αποχαύνωση και την απάθεια, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς και τον κόσμο. Έτσι δημιουργούνται πειθήνιοι πολίτες σκλάβοι, που έχουν την ψευδαίσθηση ότι ζουν ελεύθεροι, κλείνοντας τα μάτια τους σε όλα αυτά τα κακά, τα "αναπόφευκτα" δεινά που συμβαίνουν γύρο τους και για τα οποία δε μπορούνε να κάνουν τίποτα και ας είναι και αυτοί συνένοχοι διά της απάθειας και της αποστροφής τους. Οπότε για ένα - δυο το πολύ φεστιβάλ μας βλέπω να παίζουμε σε τέτοια φάση, να μπαλώσουμε τίποτα λογαριασμούς και χρωστούμενα και άσε τους χίπηδες να χαίρονται ότι θα αλλάξουνε τον κόσμο με αγκαλιές και λουλούδια, ενώ τα λουλούδια τους τα πουλάνε νεκροθάφτες.
'Ετσι λοιπόν κάπου εδώ ανοίγει ένα νέο μουσικό κεφάλαιο, επικεντρώνοντας σε δικά μου κομμάτια ελληνόφωνα, με κεντρικό άξονα το ελληνικό ροκ, περιτριγυρισμένο από όλα τα ακούσματα και τις εμπειρίες, μουσικές και όχι, που κουβαλάω στην πλάτη μου σε αυτή την αλλοπρόσαλλη και επεισοδιακή διαδρομή της ζωής μου.
Έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας και από εδώ και πέρα σε βινύλιο, αφού το σιντί ποτέ δεν το γούσταρα αλλά δεν έχει και καμία αξία. Τα πικάπ επιστρέφουν σε όλη την Αμερική και την Ευρώπη και ο κόσμος επέστρεψε ξανά στη μαγεία του αναλογικού!
Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Κατερίνα Δήμα, που μου παραχώρησε τους στίχους "ζωή στα κάτεργα της μέρας" και την Μαρία Κατσοπούλου για το "Λίβελλος κατά της ανθρωπότητας". Και επίσης το Γιώργο Ταμπούκο που παίζει μπάσο στα κομμάτια 03, 05, 12
Αφιερώνω αυτό το άλμπουμ στις κόρες μου Γαία και Μαρία, στον πατέρα μου που έχασα πολύ πρόσφατα, στην σύντροφο και αγαπημένη μου Ντάνι και σε όλες τις φίλες, φίλους, συντρόφισσες, συντρόφους, συγγενείς και "συγγενείς", αδέρφια και ξαδέρφια, όσους με στήριξαν και με στηρίζουν όλο αυτό τον καιρό και θα ήθελα να αναφερθώ ιδιαίτερα στο κομμάτι της μουσικής και να ευχαριστήσω όλες και όλους τους διαδικτυακούς φίλους και φίλες, για την υποστήριξη ηθική κυρίως και μάλιστα κάποιες - κάποιους που παρήγγειλαν και αγόρασαν κάποια από τα σιντί μου. Ξέρετε, για εμάς τους ανεξάρτητους καλλιτέχνες ήσαστε πολύ πολύτιμοι οι ακροατές μας. Γιατί εμείς δεν έχουμε σπόνσορες και δεν συνεργαζόμαστε με εταιρίες, γιατί θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι να δημιουργούμε και να παρουσιάζουμε το έργο μας ατόφιο, αληθινό, χωρίς λογοκρισία, γιατί αυτός είναι ο στόχος της τέχνης, να μαθαίνει στον κόσμο την αλήθεια, να τον ψυχαγωγεί, να τον κάνει καλύτερο. Και αυτό για να το πετύχουμε, πρέπει να είμαστε ελεύθεροι και όχι να εκτελούμε διαταγές και να πραγματώνουμε γραμμές και κατευθύνσεις.
Κατεβάστε λοιπόν την κασέτα δωρεάν από ΕΔΩ!
Μόνο μέσο προώθησής μας λοιπόν είναι τα κοινωνικά δίκτυα και τα ιντερνετικά ραδιόφωνα, γι αυτό είσαστε κι εσείς τόσο σημαντικοί για μας, όσο δε φαντάζεστε. Είναι πολύ σημαντική η αναδημοσίευση ενός τραγουδιού μας ή μιας εκδήλωσης, είναι ο τρόπος προώθησής μας και για αυτό σας ευχαριστούμε όσο δεν παίρνει, γιατί αν μη τι άλλο, μας βοηθάτε να βγάλουμε τίμια το ψωμί μας!
Αφιερωμένο στους δασκάλους μου, Θεολόγο Στρατηγό, Βασίλη Πιερακέα, Τόλη Μπακόπουλο και τη δασκάλα μου στο πιάνο στο ωδείο Σκαλκώτα, την κυρία Σφυκοπούλου.
Καλή σας ακρόαση και ραντεβού ζωντανά!
