Της δειλίας τα παράσημα

Είναι στιγμές που δεν ξέρεις τι να πεις
Που δεν έχεις τι να πεις
Που δεν υπάρχει τίποτα να πεις
Και ντρέπεσαι γι αυτό
Γιατί ξέρεις
Ότι δεν φτάνει μόνο να το πεις
Πρέπει και να το κάνεις
Και ξέρεις ότι δε μπορείς
Γιατί αυτό στοιχίζει
Οπότε τι να πεις;

Και κρύβεσαι

Και τους άλλους κοιτάζεις βουβός
Να δεις αν θα το καταφέρει κανείς

Λαχταράς κρυφά
Σαν τον ηδονοβλεψία
Να το κάνουνε για σένα

Και όταν το κάνουν
Θέλεις από τη δόξα τους να πάρεις
Έστω κι ένα κομματάκι μικρό
Να το κρεμάσεις στον τοίχο
Να το κάμεις εικόνισμα
Μπιχλιμπίδι
Της δόξας το στολίδι
Αφήνοντας να εννοηθεί κάτι θολό
Από της δειλίας σου το παράσημο

Σαν κλέφτης σιωπηλός
Στο σκοτάδι πνιγμένος
Μια στάλα φως
Ποτέ μη σε φωτίσει
Και καλύτερα να καθίσεις ακίνητος εκεί
Νεκρός

Ακόμα και η κίνηση εμπεριέχει την βλαβερή αυτή πιθανότητα 
Την πιθανότητα να χάσεις


Θλίψη



...