Απάθεια;

 

Οι καμπάνες χτύπησαν τρεις
Τα πάντα γύρο σκοτάδι και υγρασία
Παγωνιά
Κι όμως νιώθω ένα ζεστό συναίσθημα, σαν αεράκι στοργής να τρυπώνει στην άθλια κάμαρά μου
Ίσως να είναι η φαντασία μου σκέφτηκα
Να την οδηγεί αυτή η λαχτάρα που έχω μέσα μου
Η λαχτάρα για ζωή
Ναι!
Να ζήσω κι εγώ
Να ζήσουμε κι εμείς

Μα δεν κρατάει πολύ
Γρήγορα έρχεται το πρωί
Και είμαι αναγκασμένος
Να αντικρίζω πρόσωπα
Τα πρόσωπα των γύρων μου
Τα γνωστά και τα άγνωστα
Τους περισσότερους κατσούφηδες και σκεπτικούς
Και κάποιους να χαίρονται
Μα όχι αληθινά
Κλείνοντας τα μάτια τους
Κάπως σαδιστικά
Σ αυτό που γύρο τους συμβαίνει

Απάθεια...

Κι αυτό το πράγμα με τσακίζει
Και πρέπει κάθε μέρα να αντισταθώ
Και να σηκώνομαι ξανά
Να βρίσκω τους ανθρώπους μου
Όσους απέμειναν
Και να φτιάχνουμε μαζί
Και άλλους καθώς να βρίσκουμε
Άσπρους
Κόκκινους
Μαύρους
Μπλε
Και συχνά να πέφτουμε σε τοίχους
Και να γινόμαστε κομμάτια
Θρύψαλα
Και να πρέπει να τα μαζέψουμε
Να τα συνθέσουμε ξανά
Και ξανά μανά απ την αρχή
Κι αυτό ποτέ να μην τελειώνει
Γιατί αλλιώς

Είμαστε νεκροί

Και είναι πιο πολλά τα "και"
Και ακόμα περισσότερα...

Θα μου κρατήσεις λίγη αγάπη για το τέλος;

Δ.Β

(την φωτογραφία την βρήκα στο ψαχτίρι και ευχαριστώ το δημιουργό της γι αυτή την πανέμορφη εικόνα!)