Ναι, το σώμα άρχισε να κουράζεται, μα η σκέψη μου παραμένει τόσο νέα, πιο νέα κι από τότε που με είδες για πρώτη φορά να παίζω στο σταθμό του τρένου στο Μοναστηράκι και ήταν 1992 και με κοιτούσες επίμονα στα μάτια και ύστερα ξαπλωμένοι στα θρανία, ο ενας πανω στον αλλον για να ζεσταθουμε, κάναμε όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο ενώ με φιλούσες, σ εκείνες τις αίθουσες από τα σχολεία που είχαμε υπό κατάληψη, για να διώξουμε κάποιον Αρσένη.
Και μετά για λίγο χαθήκαμε, για να βρεθούμε ξανά στην κορύφωση του κύκλου αυτού, ο οποίος έκλεισε το 1995 στο Πολυτεχνείο, με την άγρια κρατική καταστολή και τις συλλήψεις.
Από τότε είχα να σε δω και δεν πίστευα στα μάτια μου, καθώς άλλον άνθρωπο περίμενα να δω. Ήσουν εσύ αλλά με άλλη στολή και πρόσωπο, κρατώντας σε απόσταση την εποχή εκείνη, στην προσπάθειά σου να την απωθήσεις, για κάποιους λόγους που ποτέ δεν μου εξομολογήθηκες.
Από την πλευρά μου στα είπα όλα αλλά κάπου στη μέση δεν ήθελες να ακούσεις παρακάτω, δεν ήθελες να ξέρεις αλλά σίγουρα τουλάχιστο ξέρεις πως ήμουν αυτός, ο ίδιος που γνώρισες τότε, λίγο πιο γερασμένος και ενώ εσύ ήσουν περαστική, για μένα ήταν, είναι και θα είναι μια ολόκληρη ζωή, η δική μου ζωή, ολόκληρη μια διαμαρτυρία, τα όχι μου, ο δικός μου αγώνας στους δρόμους μετά μουσικής, ισορροπώντας σε μια τεντωμένη σκουριασμένη χορδή, έτοιμη να σπάσει.
Όσο κι αν το ήθελα, δεν θα τολμούσα να σου απλώσω το χέρι ξανά... γιατί έτσι, δυστυχώς, έχουν τα πράγματα και η χορδή μου έχει και ρεύμα ηλεκτρικό, που με χτυπάει που και που, ανάλογα με τις συνθήκες τις... καιρικές και των ανθρώπων τους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις.
Απλά, δεν έγινα η νύκτα μέρα, γιατί δεν θα ήθελα ποτέ με φως να σε τυφλώσω. Αυτή είναι άλλωστε η "δουλειά" της εξουσίας, του κράτους και της βίας.
Αντίο λοιπόν και να προσέχεις τον εαυτό σου εκεί που τον έχεις κλεισμένο και τον φυλάνε επιμελώς οι φύλακες που διάλεξες κι αποτελούν τον κύκλο της καινούριας σου ζωής, ενώ παράλληλα την παλιά σου περιθαλπτουν όπως αυτοί ξέρουν, φροντίζοντας το πτώμα της ώστε να αποτελεί αυτό που μας επέβαλαν ως ευτυχία, επιτυχία και όνειρο...
Μα ακόμα κι έτσι σ'αγαπώ
Photo by Panos Varnavas
